میزان فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و مقدار کربونیل و مالون دی آلدئید در اریتروسیت موش های صحرایی دیابتی

اهداف: دیابت یکی از مشکلات سلامتی در جهان و درمان این بیماری در عل و م پزشکی بسیار مهم است. هدف این پژوهش تعیین مقدار کربونیل، مالون دی آ لدئید و میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز در اریتروسیت موش های صحرایی دیابتی بود. روش ها: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی در محدوده وزنی 180 تا 220گرم به 2 گروه کنترل و دیابتی تقسیم شد. موش های صحرایی گروه دیابتی با تزریق آلوکسان به صورت داخل صفاقی دیابتی شدند. مقدار کربونیل، مالون دی آ لدئید و میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز با کمک کیت های اختصاصی اندازه گیری شد. میانگین و انحراف معیار داده ها با کمک نرم افزار آماری spss 18 محاسبه و با استفاده از آزمون t استودنت اختلاف بین گروه کنترل و دیابتی مشخص شد. یافته ها: میانگین مقدار مالون دی آلدئید در اریتروسیت در گروه موش دیابتی (22/0±27/2 میلی مول درمیلی گرم پروتئین) نسبت به گروه کنترل (15/0±16/1میلی مول درمیلی گرم پروتئین) افزایش یافت (05/0 p< ). میانگین مقدار کربونیل در اریتروسیت گروه دیابتی (35/0±98/2 میلی مول درمیلی گرم پروتئین) نسبت به گروه کنترل (16/0±12/1میلی مول درمیلی گرم پروتئین) افزایش یافت ( 05/0 p< ). میانگین فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز نیز در اریتروسیت گروه دیابتی (45/0±73/5 میکرومول nadph در دقیقه درمیلی گرم پروتئین) نسبت به گروه کنترل (33/0±98/2میکرومول nadph در دقیقه درمیلی گرم پروتئین) افزایش یافت (05/0 p< ). نتیجه گیری: میانگین مقدار کربونیل، مالون دی آلدئید و فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز در موش های صحرایی دیابتی نسبت به موش های غیردیابتی افزایش می یابد.